Een reikende hand

Ik kijk naar buiten terwijl er een traan over mijn wang loopt. Er lopen mensen over straat en zie dat er een klein meisje bij loopt. Ze loopt hand in hand met een vrouw en er zit een lach op haar gezicht. Even bedenk ik mij dat ik dat meisje ben. Het voelt een beetje raar, maar toch stel ik het mij voor. Ik besef mij dat ik geen veilige basis heb gehad en ook besef ik mij hoe zwaar deze weken zijn geweest. Weg gestapt uit een situatie waarin ik niet meer thuis hoor.

Geen gevoel, maar wel verdriet. Diep zittende verdriet. Het is een gevoel dat niet te beschrijven is. Ik voel me alleen, terwijl ik veel mensen om mij heen heb. Alleen, omdat ik machteloos ben. Machteloos doordat ik mezelf niet ken. Ik weet niet wie ik ben. Ik moet daar nog achter gaan komen. Al voel ik mij niet veilig weet ik wel dat ik er wel kom, maar hoe dat is dan nog de vraag.

Veilig hechten is iets wat een kindje meestal automatisch doet, maar helaas kon mijn moeder eigenlijk achterafgezien niet voor mij zorgen. Ik raakte dus niet veilig gehecht. Ik moest alles zelf leren en doen. Ze verwaarloosde mij alleen lichamelijk, maar ook geestelijk. Toen mijn oma overleed op mijn 13e werd ik erg stil en begon mijn leven steeds vervelender te worden. Ik werd angstig en heel stil. Ik kon mezelf niet zijn, want mijn situatie liet dat niet toe.

Elke dag liep ik op eieren, omdat ik niet op me donder wilde krijgen. Als ik binnen kwam merkte ik meteen hoe naar de sfeer was, dus paste ik mij daar altijd op aan. Ik was elke dag bang, maar echt heel bang dat ik wat verkeerds zou doen en de volle laag zou krijgen. Ik was echt een bang kindje.

Het kind in dit geval ik heb mij niet kunnen ontwikkelen. Ik heb geen eigen ik. Ik weet niet waar ik heen wil met mijn leven en vind zelfs soms dat het niet waard is, maar wouw als ik mezelf dit zo zie schrijven weet ik ook wel dat we allemaal op de aarde zijn om iets te leren. We leren elke dag dingen en dat is het mooiste.

Wat mij heel erg helpt is het praten met mensen. Mijn vrienden luistert naar mij en hoort mij. Het is niet altijd nodig om iemand te helpen. Soms helpt alleen praten of bij iemand zijn al. Een rijkende hand die zegt het is goed zoals het is en het mag zijn zoals het is. Er is altijd iemand die naar je luistert wie dat dan ook is.