Kleine stappen zijn meer waard

Toen ik dacht dat het beter ging gebeurde er iets waar ik eigenlijk nog nooit over had nagedacht. Ik viel terug in mijn gedrag wat ik vroeger ook altijd deed. De angsten voor het eten kwamen weer heel erg naar boven en andere angsten en flashbacks ook. Ik voelde mij verloren. Ik wist niet wat ik met mezelf aan moest. Ik kon niet meer helder nadenken. Boos, ik was heel erg boos op mezelf. Ik wilde dat ik het langer zou kunnen volhouden. Dit is mij niet gelukt. Wat ik altijd wel in mijn achterhoofd had was dat ik er nooit helemaal vanaf zou komen.

Vallen, het hoort er nou eenmaal bij. Ik denk dat als je terugvalt er nog iets is dat je moet leren, omdat je iets niet verwerkt hebt of misschien ergens anders mee zit. Zoals ik al zei was ik heel erg boos op mezelf. Ik gaf mezelf de schuld van de terug val. Ik was bang dat ik deze keer echt niet zou kunnen uitkomen. Ik voelde mij verslagen en ik had het gevoel dat ik het met niemand kon bespreken. Achteraf gezien had ik het juist moeten aangeven, maar het kwam niet in me op om meer hulp te gaan zoeken. En ja hoor, daar was hij weer, die ene gat waar het zwart is en waar je niks meer kan zien. Het is er koud en kil en niemand kan je horen. Ik was er weer ingevallen, maar besefte mij dat nog niet. Ik was zo weggezakt. Totdat ik merkte dat ik weer de drang kreeg om mezelf iets aan te gaan doen. Toen besefte ik pas dat ik weer zo erg was gezonken dat ik voor mijn gevoel weer nodig had om mezelf pijn te doen.

Na een paar maanden te hebben gebikkeld vertelde ik aan mijn psycholoog dat het echt niet goed ging en ik echt aan zelfmoord dacht. Ze schrok hiervan en wilde mij laten opnemen. Duidelijk zei ik tegen haar dat ik dat echt niet wilde. Ze had dit te accepteren, want ik was net 18 en ze had dus geen zeggen over mij. Ik was nog geen gevaar voor mezelf, maar ik zat er wel dicht tegen aan. Ik wilde het heel graag weer zonder een opname doen, want ik was er vorige keer ook zonder opname uitgekomen.

Mijn eetstoornis begon ook weer te irriteren. Ik was weer gaan eten, maar eigenlijk maakte dit alles tien keer erger, want ik moest iets doen wat ik al heel lang niet meer 'normaal' deed. Namelijk eten. Hoe meer ik ging eten hoe harder de stem in mijn hoofd schreeuwde dat ik niet meer mocht eten. Ik kon niet meer. Ik kon niet meer vechten tegen alles. Ik was bang dat ik nooit van mijn eetstoornis af zou komen. En als ik eerlijk ben is dat ook zo. Het zit zo diep in mij dat de angst niet meer minder word, maar ik kan er wel voor zorgen dat ik er mee om kan gaan.

Na maanden lang te hebben gebikkeld merkte ik dat ik stukje bij stukje en beetje bij beetje weer omhoog aan het krabbelen was. Toch had ik altijd nog de gedachten dat het mij niet meer zou lukken om er helemaal boven op te komen. Kleine stappen zag ik niet, maar uiteindelijk gaat het om de kleine stappen die ik heb gemaakt. En nee, ik ben er echt nog niet. Dat zal ook echt nog wel langer duren dan een paar maanden, maar ik kan nu wel de kleine stappen zien. Mijn bed uitkomen zonder te denken dat ik dood wil was een van mijn grote stappen, maar ook gewoon aankleden, mijn tandenpoetsen en douchen begon ik ook weer te doen. Dat waren de kleine stappen en die zag ik niet als stappen, want in mijn ogen was het normaal dat mensen dat deden, maar achteraf weet ik dat het niet normaal meer was voor mij. Voor veel mensen wel, maar niet voor mij.

Wat ik jullie met deze blog zou willen mee geven is dat het niet altijd gaat over hoe snel je er bovenop bent, maar dat je moet proberen om naar de kleine stapjes te kijken, want die zijn net zoveel waard als de grote stappen. Grote stappen zijn fijn, maar je begint nooit eerst met een grote stap. Kleine stapjes helpen je op weg naar een beter herstel.