Daar ga ik dan

Het is nacht en ik ben nog wakker. Er gaat van alles door mijn hoofd heen. 'morgen is het zo ver, ik ga mezelf aankijken. Het trauma aankijken. Hoe zou het zijn? Wat gaat het met mij doen? Gaat het iets met mij doen?'

Mijn wekker gaat. het is half 10. Om 11 uur heb ik de afspraak. Ik begin met een kopje koffie en zet de tv nog even aan. Er is nog niet heel veel op tv, dus ik zit veel op mijn telefoon te scrollen. Als het 4 over 10 is loop ik naar de bushalte. Vanwege het corona virus moet je achter instappen. Dit vergat ik even. Als ik in de bus zit word het steeds drukker. Ik kijk naar buiten via het raam. Ik probeer geen verwachting te hebben van wat ik ga doen. Ik stap uit en moet nu nog een kwartier wachten. Ik besluit een serie te gaan kijken om zo de tijd een beetje te doden. Als de bus eraan komt wordt ik wel een beetje zenuwachtig.

Eenmaal binnen bij het gebouw ga ik zitten in de wachtkamer. Mijn vriendin stuurt nog een appje: 'succes schatje' Ik glimlach en krijg even een geliefd gevoel. Dit is het beste voor mij. Ik ben een boek aan het lezen die ik een paar dagen terug in de kringloop heb gekocht. Op een gegeven moment komt er een vrouw aan lopen. Ik ken haar al, want ik heb al meerdere gesprekken met haar gehad. Ze zegt dat ik mee mag komen. Ik loop op afstand achter haar aan. Het voelt raar dat ik haar geen hand mag geven, maar vergeet dat al snel weer. Ik ga zitten op de stoel. Er staat een scherm tussen ons. Ze geeft informatie over wat de behandeling inhoud. Ze tekent op bord dat we andere wegen gaan aanleggen naar het trauma die 'gezond' zijn. De wegen die mijn trauma nu heeft gemaakt is vermijden en niet willen voelen. Dit moet dus veranderen. Ze gaat weer zitten en wilt samen een vragenlijst invullen. Vragen over hoe erg het trauma invloed heeft op mijn leven. Ik voel de spanning al opkomen. Als we klaar zijn heb ik een uurtje vrij. Ik ga een serie kijken en eet mijn yoghurt. Een uur later komt de andere behandelaar aanlopen. Ik ken haar ook al, want met haar had ik wekelijks een videobel sessie. Ze verteld dat ze vandaag al wil beginnen met de exposure therapie. Ik schrik, maar hou het voor mezelf. We beginnen. Ze legt mij uit wat de bedoeling is. Ik moet de ergste gebeurtenis vertellen en tot in detail. Dit moet vijf keer. En bij de derde keer moet ik het opnemen. Ik moet mijn handen op mijn schoot leggen en mijn voeten op de grondt zetten. Ik begin bij het eerste woord al te huilen. Ik moet het verhaal vijf keer vertellen. Ik zit te huilen als een baby. De emotie overspoelt mij en het voelt echt alsof alles even heel erg is. ik voel mij onveilig. De vijfde keer voel ik dat het onveiligheidsgevoel minder erg wordt, maar ik huil nog steeds heel hard. Ze verteld tussen door dat ik het heel erg goed doe. Als ik het vijf keer heb gedaan stoppen we. Ik ben nog gespannen. Ze vraagt wat ik er van vond. 'Ik werd een beetje geïrriteerd dat ik het zo vaak moest herhalen.' Zei ik. Ze snapte dat, maar vertelde dat het gaat helpen op den duur en ik moet doorzetten. Ik snap het wel, maar voor nu voelde het even niet fijn. Na dat ik ben bij gekomen verteld ze over waarom ik verstijfde tijdens mijn trauma. Het is heel raar en eng om te zien, omdat ik mij er zo erg in herken. Ze verteld dat het een natuurlijke reactie is. ik kan me hier in vinden en vind het fijn om even er over te praten.

De sessie zit er op. Ik hoor de regen al tikken tegen de ramen. Ik kijk op mijn telefoon hoe laat de bus gaat. 'shit, hij gaat pas over een half uur.' Toch wil ik weg en loop ik naar de bushalte. Daar loop ik dan in de regen die tikt op mijn zomerjas die niet waterdicht is. Het is koud en ik voel een rilling. Eenmaal in het bushokje loop ik een beetje te ijsberen. Het gekke is dat ik mij nog niet zo goed besef wat er is gebeurd. Eenmaal thuis breek ik los. Een stroom aan tranen overspoelen mij. Dit is het dus. Oud zeer, verdriet en zelfs een beetje boosheid.