accepteren is het enige wat ik nu kan doen

Daar lig ik dan in mijn bed. Ik staar naar het plafon. Ik voel mijn hart achtjes kloppen en mijn handen zijn koud. Ik voel mijn benen trillen. Ik kijk naar het plafon en zie allemaal flitsen voorbij komen. Ik zie dat ze voorbij komt. Ze valt voor me en ik kijk naar haar. Ze wijst naar me en zegt dat ik niet goed bezig ben. Mijn hart begint sneller te kloppen en mijn handen trillen nu ook. Ik kijk naar het plafon en lig trillend in mijn bed.

Anorexia. Ja ik zeg het woord. Wat een ongelofelijke kut ziekte is het. Ik zit nu midden in een terugval en ben binnen een paar weken weer een x aantal kilo`s afgevallen. 'Oh, meid ben je afgevallen? Kijk je wel uit dat het niet te veel word?' Dit soort opmerkingen maken mij boos. Wat nee niet boos, teleurgesteld. Meer teleurgesteld in mezelf, omdat ik dit veroorzaak. Wacht, dit klopt ook niet. Ik veroorzaak dit niet, dat doet het stemmetje in mijn hoofd die zegt dat je niet mag eten. Alsof er iemand de hele dag tegen je zegt dat je te dik bent. Het is vermoeiend om dat weer te horen.

Bijna 24/7 ben ik er mee bezig. Eten, alleen maar dat fucking eten. Vaak denk ik waarom eet ik niet gewoon een boterham, maar dan gaat er gelijk een gedachten achteraan van 'ho stop nee geen brood, daar zitten veel te veel koolhydraten in!' Ik heb een hekel aan koolhydraten en aan calorieën. Calorieën heb je nodig voor energie en koolhydraten heb je nodig om je lichaam aan het werk te zetten. Ik durf bijna niks te eten. Alleen als het iets is waar ik mij 'veilig' bij voel. Soms kan ik mezelf wel slaan, omdat ik daar niet bang voor wil zijn. Ja, bang. Ik ben bang om te eten. Ik weet niet waarom, maar ik ben heel erg bang. Aankomen mag echt niet.

Eerlijk gezegd is het allemaal even heel kut. Elke dag strijden voor een leven. Elke dag maar weer de strijd aan om te eten. Mensen zien eten en dan ook 'normaal' willen eten, maar het lukt mij even niet nu. Het is ook een stukje acceptatie, want blijkbaar heb ik de eetstoornis even nodig. Blijkbaar zit er even iets vast in mij waarin ik mij niet kan uiten. Ik weet wel dat ik daar nu iets aan moet gaan doen. Dat ga ik ook doen. Ik ga mijn best doen om elke keer weer het gevecht aan te gaan. Accepteren is het enige wat ik nu kan doen.