Een gevoel van er niet willen zijn, want ik ben toch niet goed genoeg. Niet weten waarom ik zo verdrietig was en niet kunnen huilen. Mijn hoofd die alles negatief maakt. Niks was positief en het woord genieten stond niet meer in mijn woordenboek.

Langzaam werd mijn leven over genomen door angst, boosheid, verdriet, maar vooral door een leeg gevoel. Ik voelde alleen maar leegte. Dit maakte mij zo enorm gek! Ik vergat gewoon wie IK was en kon mezelf niet eens meer zijn. Elke dag voelde als een jaar. Ze zeggen dat als je wil dat de tijd langzaam gaat dat hij snel gaat en als je wil dat het snel gaat, gaat het langzaam. Zo voelde het dus echt voor mij.

Het werd alsmaar erger en erger. Ik kon er niet meer tegen, het lege gevoel. Er zat zoveel emotie vast die ik niet kwijt kon raken dat ik mezelf ging verwonden. Ik kon niet meer mijn gevoel uiten in tekenen, zingen, schrijven, sporten en noem maar op. Ik kon het gewoon niet meer. Ik wist wel dat het verwonden maar voor een paar seconden werkte, maar voor mijn gevoel werkte het even wat langer dan dat lege gevoel.

Ik besef mij nu, 3 jaar later dat je jezelf dan eigenlijk aan het wegcijferen bent. Ik was vaak zo ver heen dat ik het niet eens meer door had. Nou dan is het echt mis. Als je niks meer voelt is het heel erg. Het is al erg dat je zoiets voelt, maar als je echt helemaal niks meer voelt dan moet je zo snel mogelijk hulp gaan zoeken. Jezelf wegcijferen door jezelf te gaan verwonden is echt niet goed. Mensen zeiden dit meerdere malen tegen mij, maar het interesseerde mij echt helemaal niks. En waarom, omdat ik niet anders kon. Het is zo lastig om daar vanaf te komen als je er eenmaal mee bent begonnen, want het is een uitlaat klep.

Toen ik eenmaal in therapie was gegaan merkte ik dat alleen IK mijn depressie en zelfverwonding kon stoppen. Ik wist dat de therapie een steun was en mij kon steunen en tips en tricks mee kon geven over hoe ik het aan moest pakken, maar ik moest het zelf doen. Steun uit mijn omgeving kreeg ik niet dus ik moest het echt zelf doen. Mensen wisten niet hoe erg het was. Ik kon het ze door bepaalde redenen niet vertellen.

Het heeft even geduurd, maar ik ben er een beetje bovenop gekomen, maar er zal altijd een deel van mij zijn die dat nog heeft. Net zoals ik ook gevoelig blijf voor mijn eetstoornis, maar ik weet hoe ik met die problemen moet omgaan. Zo kan ik een leven lijden en anderen later gaan helpen om weer bij hunzelf te komen.