Met pijn in mijn hart

Mijn ogen gaan rustig open. Het eerste wat ik doe als ik wakker word is mijn telefoon pakken. Ik zie dat ik drie gemiste oproepen heb. Het nummer komt mij onbekend voor. Ik besluit het nummer terug te bellen. Hij gaat over. Er neemt een vrouw op. Ze klonk nogal overstuur. Ik slikte en hoorde dat het de stem van de moeder van mijn vriendin was. Ergens wist ik het al, maar wilde ik het van de moeder horen. Ze zei huilend: "Saphira is vannacht overleden in het ziekenhuis" Ik schiet rechtovereind in bed. Huilen kan ik niet, want mijn besef is er nog niet.

Twee jaar geleden blies mijn vriendin haar laatste adem uit. Ze was na acht jaar vechten tegen anorexia helemaal op. Acht jaar lang zat er een stem in haar hoofd die haar vertelde hoe dik ze wel niet was. Ze woog echt nog maar heel weinig. Het ging dan even goed, maar als ze uit de kliniek kwam, was het vaak weer mis. Dan viel ze weer terug in haar eetstoornis.

Ik heb het natuurlijk bij haar van heel dichtbij meegemaakt. Dit was ontzettend heftig. Ik wist nooit wat ik moest zeggen als ze weer was afgevallen. Het was zo moeilijk om haar een hand onder de riem te geven, want dat accepteerde ze niet. Ze wilde eigenlijk altijd andere helpen. Als het met mij niet goed ging was ze er voor mij, maar zodra ik dan iets over haar vroeg sloeg ze dicht.

We kregen een paar maanden nadat ik haar had ontmoet een relatie alleen niemand mocht er iets vanaf weten, want dat vond ze allemaal te eng. Dit heb ik toen geaccepteerd, want ik voelde dat als ik ertegenin zou gaan dat ik het haar heel moeilijk zou maken. Dat wilde ik haar echt niet aan doen. Het was namelijk ook de eerste keer dat ik met een meisje ging en dat wilde ik niet verpesten.

Als ik achteraf had geweten hoe zwaar onze relatie zou zijn was ik het denk ik niet aangegaan, maar ik heb er heel veel van geleerd. Ik heb ervan geleerd dat je soms keuzes moet maken in je leven voor jezelf en niet voor de ander. Hoe lullig het ook voelt en hoe lullig het ook is... Je moet aan jezelf denken, want niemand anders doet het.

Ook wil ik meegeven wat anorexia met je kan doen, lichamelijk, maar ook in je sociale leven. Het maakt het kapot. Letterlijk kapot. Wees alsjeblieft blij met wie je bent, wees trots op wie je bent, want zodra je van jezelf houdt gaan mensen jou ook meer waarderen!

Liefs,

Marieke