Op weg naar een nieuw stuk

Vaak kwamen vrienden naar mij toe als er wat met hun was. De een had dan liefdesverdriet en dan was er weer dit en dan was er weer dat. Altijd gaf ik ze advies en was ik een luisterend oor. Ik was meestal stil en liet ik de ander praten. Vaak om advies te geven, maar zelf wilde ik nooit praten over mijn problemen. Ik vond mezelf dan een 'zeikerd' of ik dacht dat ik mensen 'belaste' met mijn problemen. Natuurlijk is dat niet waar! Je bent geen zeikerd, maar juist heel dapper als je met iemand over je problemen kan praten.

Toen ik voor het eerst naar een psycholoog ging vond ik dat echt niet fijn. Ik moest in een keer open gaan zijn over mijn problemen. Dat deed ik nooit, want ik was altijd bang, ja daar is ie weer bang om mensen te belasten met mijn problemen. Ik vertelde een beetje wat er met mij aan de hand was. Eigenlijk vertelde ik bijna niks over me echte problemen, maar over dingen die ik zelf ook wel wist. Ik vertelde dus het onnodige, zodat ik niet hoefde te vertellen wat mijn echte problemen waren. Na een paar keer had ze het natuurlijk door en vroeg ze waarom ik mijn echte probleem niet wilde vertellen. Ik keek een beetje naar mijn schoenen en friemelde aan mijn armbandje. Ik keek naar de grond. Een traan liep over mijn wang, want ik kon het niet vertellen. Ze snapte dit en was lief en zei dat ik alleen dingen moet vertellen die ik wil vertellen. Het stelde mij gerust, maar dit maakte mij ook weer aan het denken, want als ik het niet zou vertellen zou ik voor heel mijn leven daar kunnen zitten, want dan werk ik niet aan het probleem zelf. Het zat hem in de kern die ik niet durfde te vertellen, want eigenlijk alle klachten die ik had kwamen door die ene kern. ( Eetstoornis, angststoornis, depressie etc)

Toen kwam er een dag dat ik er klaar voor was om het te vertellen. Ik was echt heel erg zenuwachtig. Ik stond te trillen op mijn benen. Ik zat in de kamer en ze begon met het gesprek. Toen vertelde ik wat er nou echt vast zat en wat echt de kern was. Ik schoot natuurlijk in tranen, maar hey, tranen mogen er zijn! Haar gezicht zag ik niet, want ik hield mijn hoofd naar beneden. Ze zei dat ze het heel naar vond. Het was toen best wel even stil, maar ik vond dat niet erg, want eigenlijk was ik in schok door mezelf. Ik had niet gedacht zoiets nog te delen met iemand.

Toen ik thuiskwam, voelde ik mij ook heel raar. Alsof er een deel van mij terug was. Heel raar. Toch had ik die avond nog een best heftige paniekaanval. Dat was te verwachten, want door te praten over dingen maak je het los. Maar het is niet erg om het los te maken, want anders gaat het nooit weg. Na een paar dagen zakte alles. Ik had het op een rijtje en voelde mij al wat vrijer.

Met dit verhaal wil ik eigenlijk zeggen dat het oke is om met iemand te gaan praten, want opkroppen, het voor jezelf houden en het niet delen is niet fijn. Wat ik ook heb geleerd is dat mensen sneller door hebben dat er wat is dan jij zelf soms. Erover praten helpt het los maken en helpt jouw weer op weg naar een nieuw stuk. Dat nieuwe stuk is eng, want het is nieuw en alles wat nieuw is is ook eng, maar besef je dat het belangrijk is om te praten. Maakt niet uit met wie. In mijn geval was het met een psycholoog, maar misschien wil jij het wel delen met je vrienden of iemand uit je familie die je vertrouwd! Probeer jezelf ook te gunnen om te kunnen praten.