Het maakt mijn leven kapot

Iedere dag is het weer een strijd. Een strijd die eten heet. Het begint eigenlijk al die avond voordat ik weer moet beginnen aan het ontbijt. Met tippelende voetjes loop ik naar de kamer naast mij. Ik wil me snel nog wegen voor het ontbijt. Ik ga op de weegschaal staan en baal. 'Weer niks eraf!' Ik word boos en loop terug naar mijn kamer. Ik barst in tranen uit. Ergens weet ik ook wel dat ik heel fout bezig ben.

Ik ben er klaar mee. Klaar met die stem in mijn hoofd en alles wat hij zegt. Al een jaar ben ik er klaar mee, maar hij wil maar niet weg gaan. Hij blijft tegen mij schreeuwen. Al heel veel vriendinnen en vrienden willen mij niet meer zien door mijn eetgedrag. Ze zijn boos of bang. Ze begrijpen het niet. Dat begrijp ik ook. Toch wint die stem het weer. Mijn sociale leven heb ik bijna niet meer. Ik zit vaak alleen binnen en ga alleen maar naar buiten om te sporten. Ik zie bijna geen vriendinnen meer. Ze wonen allemaal ook wel verspreid door het land, maar ik zeg zelf telkens een afspraak af. Ik voel me dan weer is veel te 'dik' of ik weet niet wat ik aan moet trekken.

Kleding dat niet meer lekker zit

Sinds die stem bij mij naar binnen is geslopen durf ik bijna geen kleding meer aan. Dikke truien, wijde broeken, bloesjes die veel te groot zijn. Overal voel ik me veel te dik in. Ik sta dan voor de spiegel en dan schreeuwt hij weer dat ik er lelijk uitzie in die outfit. Soms lukt het me nog om een leuk shirtje aan te doen, maar eigenlijk gebeurt dat zelden. Ik draag bijna een jaar geen kleding meer die ik echt leuk vind.

Moe van al dat geschreeuw

Het maakt mij ontzettend onzeker als ik de hele dag hoor dat ik dik ben en moet afvallen. Het maakt je geestelijk moe, maar eigenlijk ook lichamelijk. Het voelt alsof iemand aan je trekt, maar je kan niks terug doen, want het gaat niet weg. Soms zou ik willen dat ik terug kon schreeuwen. Dan zou ik hem de hele dag uitschelden, maar helaas werkt het niet zo.

Liegen terwijl je het niet wil

Vaak lieg ik over dat ik heb gegeten, maar dan heb ik helemaal niet gegeten. Dan ga ik met een vriendin wat drinken en eten en dan zeg ik meestal dat ik thuis al heb gegeten en thuis zeg ik dat ik daar ga eten. Ik haat het om te liegen. Het doet mij zoveel pijn, maar het gebeurt wel. Ik zou het liefste gewoon tegen iedereen vertellen dat eten voor mij een enorm probleem is, maar helaas is dat mij dusver nog niet gelukt.

Heel angstig

Alles bij elkaar maakt mij ook heel angstig. Er komt zoveel angst bij kijken. Elke keer dat ik moet eten schiet er van alles door mijn hoofd en ben ik bang dat ik na een paar happen gelijk alweer een paar kilo ben aangekomen. Ik weet ergens wel dat het zo niet werkt, maar tocht gaat die gedachten elke keer door mijn hoofd.

Lichamelijke klachten blijven komen

Mijn lijf is al een jaar aan het vechten, maar vragen om eten doet hij niet meer. Zodra ik heb gegeten zit ik enorm vol en kan ik lang dat gevoel nog hebben. Ook ben ik vaak heel misselijk. Niet het gevoel dat ik moet overgeven, maar echt misselijk. Dit blijft heel naar, want elke keer dat ik eet weet mijn maag niet na hoelang hij weer eten krijgt. Mijn haar is van heel dik naar heel dun gegaan. Hier baal ik heel erg van, want mijn haar was me vroeger echt altijd alles. Elke shampoo en crèmespoeling die ik gebruik maakt niks uit, want het blijf heel droog.

Ik besef me nu dat het niet normaal is om zoveel angsten te hebben om te eten. Ik besef me nu dat ik anderen, maar vooral mezelf aan het kapot maken ben. Het wordt een lange weg, maar ik wil echt heel graag af van deze rot ziekte! Al moet ik een hele weg bouwen dan ga ik dat doen, want zo wil ik niet mijn hele leven leven. Een herstel is veel meer waard dan elke dag dat je nu nog de strijd voert. Neem de hulp aan en accepteer dat je een probleem hebt dan kom je verder.